درباره ی منظومه ی شمسی

خانواده ی سیاراتزمین یک سیاره است.عضوی ازخانواده سیارات نه گانه ای که به دور خورشیدـ مرکز منظومه ی شمسی ـ می چرخند.از آنجا که زمین زیستگاه ماست،احساس می کنیم مهمترین و جالبترین سیاره است، ولی سیارات دیگر نیز جالب توجه هستند.برخی کوچکتر، برخی بزرگتر، برخی سردتر و برخی دیگر گرمتر هستند و به طور کلی هرکدام از آنها ساختار خاصی دارند.چون موقعیت سیارات در پشت ستارگان تغییر می کند،پیشینیان به آنها، ستارگان سرگردان می گفتند.اسامی سیارات بر حسب نزدیکی فاصله ی آنها از خورشید به ترتیب زیر است:
عطارد (تیر)،زهره (ناهید)، زمین، مریخ (بهرام)، مشتری (برجیس)، زحل (کیوان)،اورانوس، نپتون و پلوتون.
مدل منظومه ی شمسی را می توان در فضای آزاد و با مقیاس بزرگتری نیز ساخت این ایده حدود یکصد سال پیش توسط «سرجان هرشل»مطرح شد. برای ساختن چنین مدلی به میدان وسیعی نیاز دارید.«سرجان هرشل»در ضمن بیان این مدل،واقعاً انتظار نداشت که ساختن آن عملی شود.بلکه هدف او از این پیشنهاد،کمک به فهم نظری اندازه ی واقعی خانواده ی سیارات بود.
فاصله ی سیارات از خورشید الگوپذیر است.«الگو»یا رابطه ی بین آنها در قرن هیجدهم به وسیله ی «یوهان الرت بُده»ریاضیدان و ستاره شناس آلمانی مطرح شد.«بُده»و سایر ستاره شناسان نظیر «تیتیوس»اهل ویتنبرگ، فاصله ی سیارات از خورشید را مورد توجه و ملاحظه قرار دادند، و وجود رابطه ای بین فواصل سیارات ـ اگر چه ممکن بود تصادفی باشدـ آنها را شگفت زده کرد.
بعد از ثبت دقیق فاصله ها،با تلاشهای بسیار و پس از زمانی طولانی، «تیتیوس»که ریاضیدان نیز بود،رابطه ای بین فاصله ی سیارات کشف کرد. این رابطه چون به وسیله ی «بُده»به زبان ساده بیان شد و رواج یافت،به نام «قانون بُده»معروف است.
(برای درک «قانون بُده»که در واقع یک رابطه است و نه قانون)بایستی مفهوم واحد نجومی را دریابید.همانطوری که مایل را به عنوان واحدی برای اندازه گیری مسافت بکار می گیریم،ستاره شناسان نیز فاصله ی متوسط زمین تا خورشید (92900 مایل=150/000/000 کیلومتر)را به عنوان واحد نجومی بکار می برند.
ممکن است چنین مفهومی از فاصله شما را شگفت زده کند،ولی این روشی است که کاربرد آن در نجوم متداول است.فاصله ی بین خورشید و زمین در نقاط مختلف مدار زمین تغییر می کند.بیشترین و کمترین فاصله ی آنها،3 میلیون مایل اختلاف دارد.دلیل این امر،نظیر سیارات دیگر، بیضوی بودن مدار زمین است.خورشید نه در مرکز این مدار،بلکه در نقطه ای به نام کانون قرار دارد و از این روست که فاصله ی سیاره از خورشید تغییر می کند.
اندازه سیارات خیلی با هم تفاوت دارند.برخی از سیارات از زمین خیلی کوچکتر و برخی دیگر نیز خیلی بزرگترند.سیارات کوچکتر «شبه زمین» یا «زمینی»نامیده می شوند.آنها سیارات عطارد، زهره، مریخ و یلوتون هستند.سیارات بزرگتر،مشتری، زحل، اورانوس و نپتون می باشند.بیشتر سیارات بزرگتر از گازهای منجمد تشکیل شده اند.ذرات گاز جو همه سیارات بزرگتر، متراکم هستند و ذرات جوّ سیارات کوچکتر به طور دقیق پخش شده اند.کوچکترین سیاره،عطارد و بزرگترین سیاره، مشتری است.مشتری به قدری بزرگ است که قطر آن در حدود سی برابر قطر عطارد است.
دمای سیّارات احتمال می رود که همه سیّارات دارای مواد رادیواکتیو هستند.وقتی این مواد شکسته شوند، حرارت تولید می شود.با وجود این، مقدار حرارت تولید شده در اثر این شکست خیلی ناچیز است.بیشترین تعداد حرارت سیارات از خورشید کسب می شود.از این رو بایستی نزدیکترین سیاره به خورشید دارای بیشترین گرما و دورترین آنها،سردترین سیاره باشد.ولی این امر در مورد همه ی سیارات واقعیت ندارد و به عنوان مثال،طبق این فرض عطارد که نزدیکترین سیاره به خورشید است باید گرمترین سیاره باشد ولی چنین نیست و خیلی سرد است.
اگر عطارد دارای جّو باشد،جوّ آن خیلی رقیق است و از این رو نمی تواند حرارت را حفظ کند.آن قسمت از این سیاره که از خورشید رو بر می گرداند حرارت خود را به سرعت از دست می دهد.دمای سیارات خارجی به وسیله ی جوّ آنها اندازه گیری می شود و میزان دمای مسطح آنها را نمی توانیم به طور دقیق و قطعی اندازه گیری کنیم.
سیارات چگونه تشکیل شده اند؟جواب این سؤال برای هیچ کس روشن نیست ولی برای پاسخگویی به آن تلاشهای زیادی شده است.مثلاً برخی از دانشمندان بر این باور هستند که سیارات از خورشید جدا شده اند.برطبق این بیان، ستاره ای به خورشید نزدیک شده و نیروی جاذبه آن حبابهای گازی بزرگی از خورشید کنده و این توده های گازی سرد شده،سیارات را بوجود آورده اند.
نظر گروهی دیگر از دانشمندان بر این است که انفجارات فورانی بزرگ در خورشید رخ داده است.این انفجارات، توده های عظیمی از گاز را به فضا پرتاب کرده اند واین توده های گازی سیارات را تشکیل داده اند.
نظر دیگری نیز چنین است که فضا از ذرات ریز مواد پر بوده است.در دورانی بسیار دور،این ذرات کم کم به هم چسبیده اند و این فرایند میلیاردها سال طول کشیده است.توده های حاصله از ذرات به هم چسبیده آن قدر بزرگتر شده اند که سیارات را به وجود آورده اند.(سیارات، فرانکلین.م.برانلی، ترجمه:عادل ارشقی، کتابهای سپیده (وابسته به انتشارات اطلاعات)، تهران، 1366.)
عطارد:«عطارد آفتاب زده»عطارد نزدیکترین سیاره به خورشید است.فاصله ی متوسط عطارد تا خورشید 58 میلیون کیلومتر می باشد.در مقایسه، مدار زمین تقریباً سه برابر مدار عطارد است.وقتی از عطارد به خورشید بنگریم، این ستاره، سطحی را در آسمان می پوشاند که نُه برابر بزرگتر از وقتی است که از زمین بدان می نگریم.از این رو، در مقایسه با ما، جوّ حفاظت کننده ای جهت پالایش اشعه ی سوزان خورشیدی ندارد.
عطارد یکی از گرمترین اماکن در منظومه ی شمسی است.جهنمی خاموش وتهی از هوا که تحت سیطره ی کامل خورشید،در مقابل آسمان سیاه و یکدست آویزان است.نزدیکی عطارد به خورشید بدان مفهوم است که به آسانی نمی توان نمای روشنی از این درونی ترین سیاره به دست آورد.در واقع، عطادر آن قدر به خورشید نزدیک است که بسیاری از اخترشناسان حرفه ای، این سیاره کوچک را حتی در یک نظر کوتاه ندیده اند.هر چند عطارد اغلب خیلی درخشنده است گاهی به درخشندگی شعرای یمانی درخشانترین ستاره ی قابل رؤیت در آسمان می رسد.درخشندگی اش در رنگهای آبی و ارغوانی فجر و شامگاه از بین می رود.
عطارد دومین سیاره کوچک منظومه شمسی است با قطری معادل 4880 کیلومتر.عطارد خیلی بزرگتر از ماه ما نیست.درواقع، در قمر مشتری، یک قمر زحل ویک قمر نپتون همگی از عطارد اندگی بزرگترند.هم عطارد و هم ماه از حفره هایی پوشیده شده اند (سیارات و اقمار، تألیف:ویلیام جی.کافمن، ترجمه:علی درویش، ناشر:معاونت فرهنگی آستان قدس رضوی، چاپ دوم 1370.)
عطارد مانند دیگر سیارات به دور محور فرضی خود می چرخد.زمانی چنین فکر می شد که این سیاره یک دوره چرخش به دور خود را در مدت 88 روز انجام می دهد.
تنها سیارات عطارد و زهره هستند که دارای دوره ی حرکت وضعی (چرخشی)طولانی هستند.برای ستاره شناسان معلوم نشده است که چرا عطارد به این کندی چرخش می کند.برخی از آنها عقیده دارند که نیروی جاذبه خورشید کشنده های بزرگی بر سطح عطارد ایجاد کرده است.در نتیجه این کشنده ها،برآمدگیهایی از مواد جامد بر سطح سیاره تشکیل شده اند،عمل بازدارندگی این نیروهای کشنده در طول صدها هزار سال موجب شده است که سرعت حرکت چرخشی سیاره کاهش یابد.
ستاره ی شامگاه و بامدادگاهی اوقات می توانیم عطارد را در وضع کشیدگی با چشم غیرمسلح ببینیم. کشیدگی در مدار سیاره به حالتی گفته می شود که آن سیاره در شرقی ترین یا غربی ترین فاصله خود از خورشید قرار گیرد.وقتی که عطارد در کشیدگی شرقی قرار دارد آن را شامگاهان بعد از غروب خورشید رؤیت می کنیم و در این حال «ستاره ی شامگاه»نامیده می شود. دلیل این نامگذاری این است که پیشینیان آن را به دید یک ستاره می نگریستند.آنها وجود سیارات را نمی دانستند و به اجرام سماوی که موقعیتشان در آسمان تغییر می کرد ستارگان سرگردان می گفتند.وقتی که عطارد در کشیدگی غربی قرار می گیرد صبحگاهان قبل طلوع خورشید رؤیت می شود و از این جهت به نام «ستاره بامداد»خوانده می شود.(سیارات، تألیف برانلی، م، فرانکلین، مترجم: عادل ارشقی،چاپ 1366 مؤسسه اطلاعات).
زهره ی پوشیده از ابرزهره،غالباً یکی از درخشنده ترین اجسام در آسمان است.در درخشنده ترین حالتش،ده برابر شعرای یمانی،یعنی پرنورترین ستاره ی قابل رؤیت،نور دارد.فقط خورشید و ماه درخششی بیشتر از این سیاره دارند.
درخشندگی زهره به سبب آن است که ابرهای زردفام روشن و موجداری سرتاسر آن را احاطه کرده است.واین سیاره نزدیک خورشید قرار گرفته است.زهره بعد از عطارد،نزدیکترین سیاره به خورشید است.این سیاره که فاصله اش تا خورشید 108 کیلومتر است به اندازه دو برابر زمین در نور خورشید غوطه ور است.ابر متراکم زهره به آسانی قسمت اعظم این نور را منعکس می کند،در نتیجه این سیاره را یکی از خیره کننده ترین اجسام آسمان می سازد.(سیارات و اقمار، نوشته ویلیام جی.کافمن، ترجمه:علی درویش).
پیشینیان این سیاره ی درخشان را می شناختند.این سیاره در نظر آنها بقدری زیبا بود که به آن «ونوس»که الهه ی زیبایی ومحبت بودـ نام نهادند.
در سال 1964، ستاره شناسان در ایستگاه رادیو اخترشناسی «آرسیبو» واقع در پرتوریکو دوره ی دَوَران زهره را تعیین کردند.آنها این دوره را معادل 244 روز برآورد کردند که زمان لازم برای گردش سیاره به دور خورشید بیشتر است.به نظر می رسد که زهره در جهتی مخالف جهتی که سیارات دیگر به دور خورشید می چرخند،گردش می کند و از این رو، دَوَران آن را «قهقرایی»یا «معکوس»می نامند.امواج رادیویی که از زهره می رسد نشان می دهد که دمای این سیاره از دمایی که قبلاً برای آن پیش بینی شده بود بیشتر است و احتمال می رود که میدان تغییر دمای آن وسیع است.البته در مورد این نتیجه گیری،شک زیادی وجود دارد.
زهره گاهی اوقات به صورت نور ملایم و خاکستری رنگی ظاهر می شود. برخی از ستاره شناسان بر این نظر هستند که احتمالاً منشأ این نور نیز همانند منشأ نور ملایم و ضعیف ماه است.زهره براستی سیاره ی اسرار آمیزی است.(سیارات، فرانکلین.م.برانلی، ترجمه عادل ارشقی).
زمین:«زمین مسکونی ما»زمین در میان سیارات،یک سیاره ی متوسط به حساب می آید.عطارد، زهره، مریخ و پلوتون از زمین کوچکتر ومشتری،زحل، اورانوس و نپتون از آن بزرگترند.گرچه زمین بزرگترین سیاره نیست ولی در نظر ما،مهمترین آنهاست.تاکنون زمین تنها سیاره ای شناخته شده است که در آن حیات وجود دارد.زمین سومین سیاره پیرامون خورشید است.عطارد و زهره نسبت به زمین؛به خورشید نزدیکتر، و بقیه سیارات دورترند.بین سیارات، نزدیکترین سیاره به زمین خورشید که دارای قمر است زمین می باشد.سیارات دیگر هم که نسبت به زمین از خورشید دورترند به جز پلوتون همگی داری قمر هستند.
زمین مثل گلوله کروی شکل نیست و از یک طرف اندکی فرورفته و از طرف دیگر برآمده است.قطر زمین که قطبین آن را به هم وصل می کند 7899 مایل است.ستاره شناسان به جای کروی نامیدن زمین ،آن را «شبه کروی پهن» می گویند.
این سیاره از سه ماده اصلی یعنی آب، خاک و هوا یا «آبکره»،«سنگکره» و «هواکره»تشکیل شده است.
در حدود 75% سطح زمین را آب پوشانده است.سیارات دیگری از منظومه شمسی که در آنها آب وجود دارد،مریخ و زهره هستند.
قسمت جامد زمین،«سنگکره»است.در مورد مرکز زمین این عقیده وجود دارد که این قسمت از دو فلز نیکل و آهن به حالت نیمه مذاب،تشکیل شده است.قشر خارجی آن لایه ای از سنگهای نرم،شن، ماسه و خاک نرم قسمت عمده از زمین را فراگرفته است.
اطراف زمین را پوششی از گازهای فراگرفته،جّو را بوجود آورده اند.در حال حاضر جّو زمین عمدتاً از دو گاز نیتروژن و اکسیژن تشکیل شده است.
زمین همزان به گردش به دور خورشید،به دور خود نیز می چرخد.این چرخش به دور یک محور فرضی انجام می گیرد که از قطبین می گذرد.
دوری یا نزدیکی به خورشید دلیل پیدایش فصول سال نیست.دلیل اصلی پیدایش فصول،تمایل محور زمین است.(سیارات، فرانکلین.م.برانلی، ترجمه عادل ارشقی).
تا پنج میلیارد سال دیگر،تغییرات وسیعی در ساختمان خورشید روی خواهد داد.ضمن واکنش به تخلیه ی سوخت اتمی،خورشید تا حد زیادی منبسط خواهد شد.چون سطح خورشید به سیاره ما نزدیک می شود،اقیانوسها به جوش خواهند آمد و تخته سنگها اکسید دو کربنشان را از دست خواهند داد.زمین ما در زیر یک لفاف ابر دایم،با یک جّو اکسید دوکربن فشرده منبسط خواهد شد. شاید، همان طور که زهره را رصد می کنیم،در واقع آینده ی سیاره ی خودمان را می بینیم.(ستاره و سحابی، اثر ویلیام جی،کافمن، ترجمه آقایان دکتر عدالتی و بهزاد قهرمان،نشر گستره، تهران 1364).
مریخ:دو قمر کوچک به دور مریخ در گردش هستند.نام آنها از اسطوره ها گرفته شده است.آنها «دیموس»و«فوموس»هستند که ملازمان خدای جنگ بوده اند. مریخ تنها سیاره ای است که بر روی آن شکل ظاهری خشکی دیده شده است. سیارات دیگر آنقدر از ما دور هستند که جزئیات آنها برای ما قابل رؤیت نیست.و یا از ابرهای تیره پوشانده شده اند.مریخ غالباً «سیاره ی سرخ» خوانده می شود.اگر آن را بدون استفاده از دوربین نجومی رؤیت کنید، خواهید دید سرخ رنگ به نظر می رسد،و از میان دوربین نجومی نیز به رنگ قرمز لکه دار دیده می شود.
نوری که از مریخ به ما می رسد نظیر نور همه ی سیارات بازتابی از نور خورشید است.مطمئناً مریخ دارای جوّ است،ولی تنها ماده ای که وجود آن در مریخ برای ما مسلم می باشد،دی اکسید کربن است.جوّ مریخ نسبت به جّو زمین مقدار قابل توجهی از این گاز را در خود جای داده است.شواهد قابل توجه دیگری نیز وجوددارد که بر وجود گازهای متان و آمونیاک در جوّ مریخ دلالت دارند.
محور مریخ مایل است.به دلیل تمایل محوری است که در مریخ ضمن گردش به دور خورشید تغییرات فصلی ظاهر می شود.
برای طولانی بودن سال مریخی نسبت به سال زمینی،دو دلیل وجود دارد. اول اینکه،مریخ نسبت به زمین از خورشید دورتر است و از اینرو برای گردش به دور خورشید بایستی مسافت 900 میلیون مایلی را طی کند که با مسافت 600 مایلی که زمین طی می کند اختلاف چشمگیری دارد.دومین دلیل این است که سرعت گردش مریخ به دور خورشید 15 مایل در هر ثاینه است در حالی که سرعت گردش زمین برابر 18/5 مایل در هر ثانیه می باشد.
مریخ این سیاره سرخ،در ضمن گردش به دور خورشید، مثل فرفره به دور محور خود نیز می چرخد.همان طوری که حرکت چرخشی زمین موجب پیدایش شب و روز در آن می شود.چرخش مریخ به دور محور خود نیز موجب پیدایش این پدیده می شود.(سیارات، فرانکلین.م.برانلی، ترجمه عادل ارشقی).
مشتری:«خدای سیارات»
مشتری بزرگترین سیاره است.این سیاره دوازده ماه دارد که به دور آن در گردش هستند و تعداد اقمار آن از دیگر سیارات بیشتر است.مشتری بسرعت دَوَران می کند.درواقع، مشتری سریعتر از هر سیاره ی دیگر منظومه ی شمسی می چرخد (سیارات و اقمار،نوشته ویلیام جی.کافمن، ترجمه:علی درویش، چاپ 1370).
جّو مشتری خیلی هم ضخیم و وسیع نیست.اکثر ستاره شناسان بر این باور هستند که ترکیبات اصلی آن از هیدروژن،هلیوم و مواد دیگری که وجود آنها برای ما کاملاً معلوم نشده،تشکیل شده است.ازمیان این مواد می توان آمونیاک و متان را ذکر کرد.
مشتری به صورت یک شی خیلی درخشان درآسمان ظاهر می شود.در بین سیارات فقط زهره،و گاهی اوقات مریخ به صورت درخشنده نمایان می شوند لکه های رنگین بارها بر سطح آن مشاهده شده اند دلیل وجود این لکه قرمز هنوز شناخته نشده است (سیارات،فرانکلین.م.برانلی، ترجمه عادل ارشقی).
زحل: مطمئناً،زحل یکی از تماشایی ترین مناظری است که از طریق تلسکوپ می توان دید.با نگاهی مختصر از عدسی تلسکوپ،دنیای عجیب درخشانی آشکار می شود که یک رشته ی بزرگ از حلقه ها آن را احاطه کرده اند.
در بسیاری از زمینه ها،زحل دومین مقام را نسبت به مشتری دارد.زحل، پس از مشتری، بزرگترین، سنگینترین و سریع السیرترین سیاره منظومه ی شمسی است.برجسته ترین ویژگی ششمین سیاره خورشید یک رشته بزرگ از حلقه هاست.حلقه های زحل آخرین بار در سال 1966 م،از حاشیه دیده شدند،طی آن مدت،کاهش اساسی درخشندگی حلقه ها،کشف دهمین قمر زحل،ژانوس را میسر ساخت.ژانوس،داخلی ترین قمر زحل است ودرست در انتهای لبه ی خارجی حلقه بیرونی،سیاره را دور می زند.(سیارات و اقمار، نوشته ویلیام جی.کافمن،ترجمه:علی درویش).
سیاره زحل از جوّ متراکمی پوشانده شده است.و در آن متان، آمونیاک، هیدروژن و هلییم وجود دارد.زحل به سبب دوری زیاد از خورشید،دمای آن بسیار پایین است.
اورانوس:اورانوس به آهستگی حرکت می کند و 84 سال زمینی طول می کشد تا یکبار به دورخورشید بگردد.از زمان کشف،این سیاره تقریباً اندکی بیشتر از دو بار به دور خورشید گردش کرده است.روزها در اورانوس خیلی کوتاه هستند وفاصله طلوع تا غروب خورشید در این سیاره فقط در حدود 6 ساعت طول می کشد. اکثر ستاره شناسان نواره یا کمربندهای ضعیفی،نظیر کمربندهای مشتری،بر روی این سیاره،که به رنگ سبزآبی می باشد، مشاهده کرده اند.
اورانوس مانند مشتری و زحل،دارای جو متراکم و تاریکی است و نیزاحتمال می رود مثل آن دو سیاره،جّو آن عمدتاً از گاز متان تشکیل شده باشد.وجود مقادیر کمی آمونیاک در جّو این سیاره تأیید شده است.این سیاره آن قدر سرد است که آمونیاک موجود در جّو آن یخ زده،به صورت جامد درآمده است. بنابراین متان به طور قابل توجهی از آمونیاک آن بیشتر است.از آن جا که اورانوس نسبت به مشتری و زحل،از خورشید دورتر است، دمای آن خیلی پایین می باشد.
انحراف دمای محور اورانوس از خط عمود بر صفحه ی مدار آن،خیلی غیرعادی است.اورانوس را می توان دربعضی از مواقع با چشم غیرمسلح نیز رؤیت کرد.باید در شبی که آسمان کاملاً صاف است با چشمان تیزبین و با استفاده از یک دوربین نجومی به مشاهده آن بپردازید.
نپتون:نپتون نسبت به اورانوس از خورشید فاصله ی زیادتری دارد و از این رو سردتراست ودمای آن در حدود 350 درجه فارنهایت می باشد.نپتون از میان دوربین نجومی به رنگ سبز آبی دیده می شود.علت این رنگ از جوّ آن است .که جّو این سیاره بیشترین قسمت نور قرمز خورشید را که بر آن می تابد جذب می کند و رنگ های آبی و سبز منعکس می سازد.
165 سال زمینی طول می کشد تا این سیاره،تا یکبار به دور خورشید گردش کند.نپتون تقریباً در هر16 ساعت یک بار به دور محور خود می چرخد.
به این ترتیب هرسال آن معادل 90000 روز است.دو قمر به دور نپتون در گردش هستند.«تریتون»که بزرگتر است هم اندازه ی قمر زمین می باشد، «یزید»که قمر کوچکتر است احتمالاً قطری در حدود 200 مایل دارد.نپتون جهان سرد و دور افتاده ای است که اطلاعات ما درباره ی آن بسیار محدود است.
مهمترین مسأله درباره ی نپتون،نحوه کشف آن است.کشف این سیاره از طریق استدلالات و محاسبات پیچیده و دقیق ریاضی صورت گرفت که یک موفقیت بزرگ برای دانش ریاضیات محسوب می شود.
پلوتون:مداراین سیاره که خارجی ترین سیاره منظومه ی شمسی است،غیرعادی می باشد.پلوتون نسبت به همه ی سیارات از خورشید فاصله بیشتری دارد ولی در قسمتی از مدار خود نسبت به نپتون فاصله اش کمتر می شود.مدار پلوتون نسبت به صفحه مدار زمین،17 درجه تمایل دارد.درحالی که صفحه ی مداری سیارات دیگر،از صفحه مداری زمین انحراف ندارند.
فاصله پلوتون از ما آن قدر زیاد است.که کسب اطلاعات دقیق درباره ی آن غیرممکن است.به خاطر فاصله ی زیاد از ما برای مشاهده آن،دوربینهای نجومی پرقدرت لازم است.پس ازچندین ماه با مطالعات زیاد،بالاخره زمان لازم برای یک دور کامل حرکت چرخشی پلوتون را، 6 روز و 9 ساعت اعلام کردند.
سال پلوتونی معادل 248 سال زمینی است.در مورد جّو در این سیاره کاملاً مطمئن نیستیم.اگر جوی در آن وجود داشته باشد،احتمالاً قسمت عمده آن از گاز متان تشکیل شده است.در این صورت متان ممکن است به صورت مایع باشد که در این حال اقیانوسهای بزرگی در این سیاره وجود خواهد داشت،و یا ممکن است این ماده به صورت جامد و یخ منجمد باشد.به طور قطع دمای این سیاره خیلی پایین است و بعضی ها،دمای 400 درجه فارنهایت را بر آن پیشنهاد می کنند.
آیا در آن سوی پلوتون،سیاره ی دیگری وجود دارد؟ سؤال عجیبی است. تاکنون کسی در مورد وجود یا عدم وجود سیاره ای در آن سوی پلوتون نظر نداده است.بعید نیست که سیارات دیگری متعلق به منظومه شمسی ما با میلیاردها فاصله در آن سوی پلوتون وجود داشته باشد؛و یا اینکه ممکن است پلوتون تنها سیاره در فضای دور دست باشد،کره ای تنها،سرد، غوطه ور در روشنایی ضعیف جاودانی،در حاشیه خانواده سیارات خورشید.(سیارات، فرانکلین.م.برانلی، مترجم:عادل ارشقی، 1366، مؤسسه اطلاعات).